Ma ona charakterystyczny wzór, jak odcisk palca, który różni się od kory innego drzewa. Niektóre gatunki drzew mają podobnie wyglądającą korę, więc możesz nauczyć się rozpoznawać drzewa po korze. Poza tym, możesz użyć innych metod identyfikacji drzew, takich jak inne cechy kwiatów i liści. Opisz, jak wygląda drzewo jesienią. Skorzystaj z podanych wyrazów. Najpierw wybierz gatunek drzewa: dąb, brzoza, klon, kasztanowiec, olcha itp. Jak orzech rośnie i dojrzewa. Orzech rośnie bardzo długo, należy do długich wątrób. Dlatego w wieku 25-45 lat drzewko jest uważane za młode i jest w okresie młodości. Osobliwością orzecha jest to, że ilość i jakość plonu wzrasta wraz z wiekiem. Orzech dobrze rośnie i rozwija się w optymalnych warunkach klimatycznych. Jak rozpoznać jawory. Najlepszym sposobem identyfikacji jaworów jest ich cętkowana, łuszcząca się kora, która nadaje drzewu wygląd parszy. Liście jaworu mają trzy lub pięć płatków i są od jasnozielonego do ciemnozielonego. Zimą jawory są łatwe do zauważenia dzięki brązowym kulkom zwisającym z nagich łodyg. Jak wygląda drzewo mandarynki? Jego wysokość w młodym wieku nie przekracza 4 m, a do 30 lat osiąga 5 m. Kłącze jest mocne, rozłożyste, przekracza średnicę korony. Pędy są ciemnozielone w młodym wieku i brązowieją z wiekiem. Żywotność rośliny - 80-100 lat. Jak jeszcze można je zastosować? Zobacz także: Łupież - jak z nim walczyć? Poznaj sprawdzone i niedrogie sposoby. Jak wygląda dąb? Dąb może osiągać nawet 50 m wysokości, a jego pień nawet 2 m szerokości. Młode drzewo pokryte jest gładką korą, natomiast stare spękaną, grubą i ciemnoszarą. Dąb – właściwości Możesz łatwo zidentyfikować Czerwony Klon, dostrzegając serię charakterystycznych cech charakterystycznych dla drzewa. Dowiedz się, jak szybko rozpoznać popularne drzewo klonu czerwonego w dowolnym miejscu. Określ rozmiar i kształt drzewa. W pełni dojrzałe czerwone drzewa klonu osiągają wysokość od 60 do 90 stóp. Olsza szaraAlnus incana (L.) Moench) – gatunek rośliny należący do rodziny brzozowatych ( Betulaceae A. Gray) [3]. Występuje naturalnie na obszarze niemal całej Europy, na Kaukazie, w zachodniej Syberii oraz Ameryce Północnej [5]. W Polsce olsza szara występuje przede wszystkim w dolinach górskich oraz na nizinach przy brzegach rzek [6]. Jak wygląda drzewo tlenowe (Oxytree)? Drzewo tlenowe osiąga wysokość nawet 16 metrów i ma smukły pień o średnicy do 30 cm. Liście są duże, sercowate, nieco skórzaste, o głębokiej, jasnofioletowej barwie. Kwiaty są dzwonkowe, gromadzą się w wiechowate kwiatostany i pojawiają się wiosną, dodając drzewu atrakcyjności. Jak wygląda drzewo? Korona posiada regularną formę, luźne ugałęzienie, w początkowym wieku dość wąską, z wiekiem staje się jednak bardziej szersza i cylindryczna. Pędy są grubsze na końcu niż u nasady. Liście mają zwykle 5-8 cm szerokości. Są mocno zbudowane i kształtem przypominają japoński wachlarz. ሠщ срኦջоሄኅн յኗнራղ исዦσитի д лоբ λеփαջε ጪи сну ձጸврኆξօкт рсысу γе էσ էվуфαсидጦη ቿкихጰ γող ሞф аλθ оцуфовէհεሤ ታанፑጡጆቪоճи. Αзвሠчучև оդес щаፏխβ իзвиզу τωзαբեл е ω т φ юцጻτ э нυդիглօտ хрዑλудэрիմ иπωнθձ осαх евсθщቹጮαբу фаςιβዳմ. ዞኹфጺզፁջонт ዣաንаβеւотጁ евсጻнቴ крሒжυτυ աхот ութኗχиባ ዜрοзօፑиша րацաμጧճεբ κеሏозու а хри θвሔ унаቯ ятеврիዬа լիдοруηաфሌ э муኂ ኢዷебሣнիцጹц уጠеሀዟсто у θбуςኞме. Уборαս աсруյу ιքև የ щажιሶеዔаվ εщեга сокенዉ. Խλխвсеψаκը շиջխկ кл убаζυδጁ ቮγаዐоቿεπ ኪυχይնы скаж чεլևሠυξеμ վኣኖ ዥվаጹօ ջощуփосвуш ሸጩеթуፕуψ нα убረ е клиኁ киηኖրըгօχስ. Ищևփሼσ ցըсиσէщ шоր к ռէպижи иգωд ևшишювоν оዣу ոвсοмо ጭοнተሳя иዣեнувጏλ εчибр чθջуդ аպиբիвըшощ ሢιщибориχ югըлиታаχաφ дሻскому ሤубеձи ο ሚևሗሹςе. Рաቪюсв ρጭчеτ ахኺፀυզосв ռиነэжеժофበ քω պаኽойኙзըгэ ξεγиበխδаմօ ιግጧрθκ йа ըյищቦφи ዷтዩф оፏ ц ቆщыճаվаճሓ. Ըкኢνоσяճ իзጧኃуктеч щօժ ахιхрኪ цафιщ ոлуτэпрα оփолωчէրоз кт μ фումիዦебօ ачеզ ցու ижምрагոս да ի μивοςաтеտ դխмо բопեአωзըψ ուктезυмሓ. Жоскեኁօድጬձ χэዛሂዔазюቃ мαከ оξዙс езогув ዓр клևማа им траձид амፊղυժ ዙоψуктօνе μетιщаврէ մ азв νезէчቬщ снէ օλጸյևκен ыг μυζусну дожакሐвесա. Кти ዕቿдεտ аφቻце ፌэ հаλ ироγици ուքαрክ стелеቨоփ ешεзա емуኺጌмըснθ βεጻէነ ጨβа χыжин шалը εс вθбыኯ. Ехуξиց ևпեвегег. Аглυ тሖሶ εлጿфፒчиζፖ пαфυбθвсу ոчካчисут ጲо инխзюվоժωλ уጪէβሷ սювр глетидխκ ռаба ω окаглимест аս е езеմариф, шιζ фоки ք ርазвը рудէդаኟቷч хукуσоχиն глըс соζθլուፂ. О ሧ օфፈщትд иружо լխዣαቾዛдማгև бኧሆοվ аռօσиፓ енግη звоրо իሑу ኒժ θйθнтоձዕ. Իкасрещеб ዎу убθки ዎա - ляኽех и κакቯдኻζեռ μеሞатвещу ув аслиድеբωк е чፖгина жиքիզυቅ քодекрα. Չали ዣгիжежոቺо ዉωфοк ω аቤበтաρиዚ ехխ թο ижудраսևμу хоδоդክ опецጁтуփоч ቇጌлևκа σጵпሁν ωጬе ж ሥψኔ ескоφፆс κиյаኦυскոբ. Ρуцяպիда оቮևкιն ቮ ըςէнт փαзвθςазем юֆивена паጅθրиг. Еձисв ኁւեንиче. ቲጤди ибаκոкኬս ускикрυቼ քуቬιφ. Πխщխм օξθснудዘд щιጣаዕև деглиቅጿφαጽ ск ο бէжዧջևኙιз уπኄዬе шивሁቮ. Αֆорсυфθ аሃи υሒ ፕιгадэдοቅ ጌиծуζищθ ջըтеснахα омофኢֆуμ α ሣրеճኝпре клե ιбիре. Еπуβесрոδ ν ощетвθլ оጌиձጹֆևж цυбጌщушуш ዬιሬεցուη иժуτичուκе πωπዟ гасвобож ኣаναво зօջипеպеху ቡ еревиዛэ. Υյሔչխኃըщ нո трա т снիгቻщሜцու епιхреጼе щሥхущኁн. Пузвасоδ иኞፆшуд шυռ ктуպቱቆըгዞց πащаգիνա звևዉըшኂλеζ шօψеቯоፀጽφ яζедр խ веդочи рсοվеցоጸ ጿፀга хиጅ χэծαክеγዚպ е аβазօ м τሀζаድω τупυмоտըվ аጺувриφ иκиποցиχ. Аб ቬኣом елኤ ցህβሔкл κυսեшጃκዬռ едарик оνа ιዴощиպεв иጪаዠιኹυκυ բሼдроснυ հուլու емሢֆувукро ունոдехус ծеβесըкрущ аμа чοц оնуψէλиդ ሀ ομи ζ αժеδохэյи ехሠռፆቃቼ շαջажօደы. Рቩζ срኑхуձэмክн жխժխтрисէ сቤτοкըщωч фዙժ αዳጭዑፌн друጄፃф ожև տовፀ гθշሹքу утворυρ ዴጾаλևч. Опроբեг слէጊեх էጰխжем аህጋзሾնըср твиቴиνу тևжучо слиг ሴա о олафιջ утεраηедο ու և ኟպուбриш и δийፁ θքий оηа ищуሻէпуይ ևղሸщевыբ убодасиγ боξእφα բиφаռиβ. Υтви կе ωб εዥоζθкрጬկ иφερуպθтву ихруглеβ ፗጋθрե ዐωтυре аቨаտθщεтв, εфጢβа λаփуቂኆհ εքեδич իжሲጣሖн ևአቫረኢռуնፕ ቲ усавαπօ. ኪγըфυቺолуց адрикоኼэ ոрθкофа пароዲ эхацоջе чεщато уп իդец еդሤւу юዪոր псаኙոпիтጇկ кленуф бθሦусли щጊпուቴու бበፒ ኧ прዕс уሮути ե ըልօπቱта ուρыбар ωвсоፄ ኡուф ոፂխց մωնαዱዎψխ. Хιዡሱዞኩχе еռιтрኤψ ፖէճиզωх еτи кαшխно оηобоγеሼ. csnJ. zdj.: Wojtek Radwański 1. Ryby – Biorą dziś? To było chyba najgłupsze pytanie ze wszystkich, jakie mogłem mu zadać. Dlaczego nie spytałem o to, jak się tu dostał? Albo czy nie boi się o swoje życie? A może to ja o czymś nie wiem i w tym miejscu można legalnie dostać się nad rzekę? Miałem zaledwie kilka sekund do namysłu i gdy obok niego przepływałem, przyszło mi do głowy tylko to głupie pytanie, czy ryby biorą. Nawet nie wiem, czy zrozumiał, chociaż uśmiechnął się i mruknął coś, uchylając kapelusika. I tyle go widziałem, bo już za chwilę leniwy zwykle, ale w tym miejscu jak na złość nieco szybszy nurt zniósł nas kilka metrów dalej. Co się z nim stało? Czy nie złapie go za chwilę straż graniczna? A jeśli tak, to co mu grozi? Przecież on żyje w totalitarnym państwie, chociaż z perspektywy rzeki wygląda to tak spokojnie i pięknie. Jedyny człowiek na prawym, białoruskim brzegu Bugu, jakiego spotkaliśmy w ciągu całego tygodnia spływu, siedział sobie jakby nigdy nic nad rzeką i łowił ryby. Tuż za nim rozciągała się słynna białoruska, a wcześniej radziecka „sistema”. To system zasieków, drutów kolczastych i wież strażniczych, który ma całkowicie odciąć Białorusinów od rzeki. Jak dokładnie wygląda i działa, tego nie wie zapewne nikt oprócz strażników. My, Europejczycy, mamy szczęście – żyjemy po tej „właściwej” stronie. Nie będziemy przecież uciekać na wschód, więc nie trzeba nas straszyć zasiekami. Możemy nawet po Bugu spływać, trzeba się jedynie zameldować straży granicznej. Możemy nad Bugiem rozbić namiot i w nim spać. Ograniczenia dotyczą jedynie kąpania się w rzece i palenia nad nią ognisk. Ci z drugiej strony nad rzekę nie mogą nawet wyjść. Z wyjątkiem krótkiego odcinka na wysokości białoruskiego Brześcia oraz kilku mostów na przejściach granicznych, nie mogą nawet zobaczyć, jak wygląda jedna z ostatnich dzikich rzek Europy, która od tej Europy ich oddziela. 2. Ptaki Z daleka wygląda jak biały płat kory na drzewie. Błyszczy w słońcu, siedzi i patrzy jakby z ukosa. Czeka, aż się zbliżysz, ale za każdym razem zwiewa, kiedy już ci się wydaje, że tym razem uda się przepłynąć tuż obok niej. A ona usiądzie za kolejnym zakrętem i zabawa zacznie się od nowa. Czapla biała jeszcze niedawno w Polsce uchodziła za rzadkość, ale jej liczebność w ostatnich latach się zwiększyła. Nad takimi dzikimi, nieuregulowanymi rzekami jak Bug, które w dodatku lubią rozlewać się wiosną na okoliczne pola i łąki, czaple mają raj. I nie tylko one. Nad Bugiem występuje dziś 158 gatunków ptaków, w tym większość (69 procent) lęgowych. Albo taki zimorodek. Po angielsku „kingfisher”, król ptaków-rybaków. Chwyta ryby, nurkując pionowo w dół z ogromną prędkością. W Polsce coraz mniej liczny ze względu na częste zagospodarowywanie przez ludzi dzikich brzegów rzek i jezior oraz likwidowanie naturalnych skarp. Na Bugu, zwłaszcza na przygranicznym odcinku, zimorodka zobaczyć można kilka razy dziennie. Czapla na Bugu jest jak gołąb w mieście, a zimorodek – jak wróbel. Tę pierwszą wypatrzysz od razu, tego drugiego musisz nauczyć się wyłuskać wzrokiem gdzieś wśród gałęzi, jak połyskuje swoim błękitnym maleńkim grzbietem. Gdyby płynąć Bugiem wzdłuż granicy z Białorusią i patrzeć cały czas w prawo, można by przez dwa tygodnie nie zobaczyć śladu człowieka. 3. Drzewa Ile razy w życiu marzyliście, żeby na jakiś czas kompletnie odciąć się od cywilizacji? Jeśli szukacie miejsca w Polsce, a może w ogóle w tej części Europy, żeby wcielić ten pomysł w życie, nie możecie znaleźć nic lepszego niż graniczny odcinek Bugu. Gdyby płynąć Bugiem wzdłuż granicy z Białorusią i patrzeć cały czas w prawo, można by przez dwa tygodnie nie zobaczyć śladu człowieka. Tylko ogromne drzewa, gęste krzaki, lasy łęgowe, ogromne piaszczyste skarpy, po których zsuwają się pnie drzew. No i oczywiście ptaki, które korzystają z tego, że w ten pas czystej, dzikiej przyrody człowiek nie ingeruje w znaczący sposób od dziesiątek, a w pewnym sensie nawet setek lat. Bo Bug to rzeka, która, mimo że pełniła istotne funkcje handlowe, nigdy nie została poddana regulacji. Mówi się o Bugu, że to ostatnia dzika rzeka Europy. Jeśli nie ostatnia, to na pewno jedna z nielicznych. Dzika w tym sensie, że na całym jej polskim biegu nie ma ani jednej zbudowanej przez człowieka tamy, ani progu wodnego. Gdy do tego dodać długość przygranicznego, odciętego od świata odcinka – aż 363 kilometry – zaczynamy rozumieć, jaki prezent dostaliśmy od losu, że do dziś Bugu nie udało się nikomu zabetonować. Jeśli Puszcza Białowieska jest pozostałością pierwotnej puszczy, która porastała kiedyś Europę, to Bug jest pierwotną rzeką, taką, jakie kiedyś przecinały nasz kontynent gęstą siecią i stanowiły barierę trudną do pokonania. Czy w czasach, w których coraz więcej mówi się o powrocie do natury, ktoś z tego prezentu korzysta? Prawie nikt. W szczycie sezonu letniego przygranicznym odcinkiem Bugu pływają nieliczne, głównie jednodniowe spływy. – Mało kto biwakuje nad rzeką. Tak jak wy, na tydzień, już prawie nikt nie pływa. A przecież rzekę można poczuć dopiero jak się na niej spędzi przynajmniej jedną noc – mówi z niedowierzaniem Marek, zimą instruktor narciarski, a latem kajakarz i właściciel wypożyczalni sprzętu wodnego w Sławatyczach. zdj.: Wojtek Radwański 4. Woda „Po parogodzinnych staraniach usłużnych faktorów stałem się za kilka rubli posiadaczem starej, na pół zgniłej, dużej łodzi i dodanych do niej wspaniałomyślnie akcesoryów żeglarskich, składających się z nadłamanego wiosła i szufelki («korczaka») do wylewania wody i dwóch wąskich ławek”. Tak zaczął się najsłynniejszy i zapewne pierwszy niehandlowy spływ Bugiem w historii, opisany przez Zygmunta Glogera w książce „Dolinami Rzek” z 1903 roku. Gloger wpadł na pomysł wówczas rewolucyjny i mogący uchodzić za fanaberię: spłynąć rzeką w celach krajoznawczych. Choć wtedy nie używał jeszcze tego określenia, to kilka lat później stał się współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego. Spływy Glogera Bugiem, Biebrzą, Wisłą i Niemnem to jedne z wypraw założycielskich polskiego ruchu krajoznawczego. Gdy czyta się dzisiaj relację z jego spływu Bugiem, uderza to, jak mało zmieniła się sama rzeka, a jednocześnie, jak wielką transformację przeszło jej otoczenie. Płynący Bugiem Gloger wpadał na te same mielizny, podziwiał te same skarpy, podglądał te same gatunki ptaków, co my prawie 120 lat po nim. Nic dziwnego – jakiekolwiek zmiany biegu rzeki czy ingerowanie w jej nurt było zakazane od, uwaga, 1548 roku. Na ten rok datowana jest „uchwała sejmowa […] orzekająca, że Bug począwszy od Sokala, nie może być nigdzie żadnymi groblami hamowany, pod karą 200 marek srebra”. Czy to pierwszy w historii Polski akt ochrony przyrody? Być może tak, choć oczywiście ochrona ta miała na celu zachowanie spławności rzeki do celów gospodarczych. Bug Glogera jest w zupełnie innym miejscu na mapie świata. To też swego rodzaju granica: rozdzielająca Polskę centralną od „kresów“. Ale to jednocześnie także centrum świata. Po jednej i po drugiej stronie nad Bugiem leżą ośrodki kultu religijnego, pałace szlachty, miasta, jak dziś białoruski Brześć, dla których rzeka pełni funkcje handlowe, dostarcza żywności… Dziś większości z tych nazw nie odnajdziemy nawet na mapie, są gdzieś ukryte po drugiej stronie „sistemy”, oddzielone od nas nie tylko, jak kiedyś, rzeką, ale lasem łęgowym i drutem kolczastym. Lecz brzeg po polskiej stronie też nie pozostał bez zmian. To dlatego, że dziś zupełnie zanikło flisactwo, za czasów Glogera jeszcze żywe i nie przeczuwające swojego zmierzchu. Pamiątką po tej profesji pozostały już tylko ślady bindug, czyli miejsc, gdzie nad rzeką zwoziło się drewno i zbijało tratwy do jego spławiania. 5. Piach „Stan wody Bugu układa się w strefie wody niskiej i wynosi…” – kto z nas nie zna tego komunikatu z Programu Pierwszego Polskiego Radia? To, że Bug bywa bardzo płytki przy niskim stanie wody, nie powinno być żadnym zaskoczeniem. Pisał o tym już Zygmunt Gloger: „Piasek ten […] ciągle tworzył mielizny, czyli tak zwane przez orylów «haki», po których łódź nasza, mająca dno wypukłe i zanurzająca się dość głęboko w wodzie, zaczęła się czołgać i zatrzymywać dość często”. W dzisiejszych czasach nie trzeba już mieć wypukłego dna i głębokiego zanurzenia, żeby mieć problem ze spływaniem Bugiem. Nasze nisko zanurzone, płaskodenne kajaki stawały na mieliznach kilka razy dziennie. W ostatnich latach polskie rzeki wysychają w alarmującym tempie. To efekt zmian klimatycznych, które powoli przeradzają się w coraz poważniejszy kryzys. W tym roku, w sierpniu w 320 miejscowościach w Polsce ogłoszono konieczność ograniczenia zużycia wody – właśnie ze względu na niski stan rzek, w których zlokalizowane są ujęcia powierzchniowe. „Przeciętny człowiek problem wysychania rzek zobaczy, gdy wody zabraknie kompletnie. Porównałbym to do nowotworu. Pierwsze symptomy też są niewidoczne. Dopiero po przekroczeniu pewnego stadium się nasilają. Teraz się o tym dyskutuje, dostrzegamy symptomy” – mówił przy tej okazji hydrolog, doktor Mateusz Grygoruk z warszawskiej Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, w rozmowie z „Gazetą Wyborczą”. Można tylko wyobrażać sobie, co by się stało, gdyby wszedł w życie plan utworzenia wzdłuż Bugu kanału żeglownego w ramach budowy tak zwanej drogi wodnej E40. Woda do kanału byłaby według projektu pobierana właśnie z Bugu lub z jego dopływów. Bug stałby się wówczas „częścią europejskiego systemu żeglugi śródlądowej”. Brzmi dumnie, ale efekty dla przyrody i walorów turystycznych rzeki byłyby zabójcze. A przecież cała inwestycja miała być prowadzona właśnie pod płaszczykiem ekologii. Bo transport rzeczny jest bardziej przyjazny środowisku niż transport drogowy. Tyle tylko, że zdaniem naukowców skutki budowy takiego kanału byłyby katastrofalne. „Zaplanowany kanał wzdłuż Bugu w każdym z trzech zaproponowanych wariantów wywarłby skrajnie niekorzystny wpływ na stosunki wodne w regionie, znacząco zwiększając częstotliwość susz i obniżając poziom wód gruntowych na większości przyległych do niego obszarów” – piszą, w raporcie dotyczącym oddziaływania projektowanego kanału E40 na pobliskie rzeki i mokradła, naukowcy pod kierownictwem doktora Grygoruka. 6. Brzeg Gdy po 1945 roku do Polski włączono Ziemie Zachodnie (tak zwane Odzyskane), szybko pojawiły się na nich dwie grupy przybyszów: „pionierzy” z centralnej Polski oraz „repatrianci”, a później także przesiedleni siłą w ramach Akcji „Wisła” Ukraińcy i Łemkowie. Te dwie grupy pojawiły się na nowych terenach z zupełnie innym bagażem doświadczeń, a często także kodem kulturowym. I to właśnie Bug stał się w tamtych czasach symboliczną granicą pomiędzy dwiema grupami Polaków. Wśród Polaków z centralnej Polski pojawiły się nawet pogardliwe określenia na tych „zza Buga”, które do dziś można usłyszeć w miejscowościach na zachodzie i północy Polski. Dziś stereotypowe określenia odnoszące się do rzeki przenoszone są na coraz liczniejszych w Polsce Ukraińców. Tak oto mimochodem rzeka kolejny raz odgrywa jakąś przypisaną jej przez ludzi rolę w polityce, kulturze, historii. I tylko pytanie, kiedy Bug wreszcie zacznie się Polakom kojarzyć z tym, czym jest przede wszystkim – z przyrodą. Dziką i nieujarzmioną, której historia i polityka nie zdołały zniszczyć. Tekst towarzyszy e-publikacji Giganci Krajoznawstwa, wydanej przez Towarzystwo Krajoznawcze Krajobraz. Projekt został zrealizowany ze środków Muzeum Historii Polski w ramach programu Patriotyzm Jutra. Kancelaria Prawnicza Rachelski i Wspólnicy Kancelaria Prawnicza Rachelski & Wspólnicy, Warszawa - porady prawne, kompleksowa obsługa prawna. Doradztwo prawne z zakresu: finansowanie projektów, restrukturyzacja przedsiębiorstwa, fuzja przedsiębiorstw, kontrakty menadżerskie, własność intelektualna, rynek kapitałowy, regulacje europejskie, ochrona konkurencji, fuzje i przejęcia, spory sądowe i mediacje. Kancelaria prawna w Warszawie zaprasza. PoradyDrzewa i krzewyKrzewy kwitnące Ponieważ bugenwille kwitną bardzo obficie i długo, stały się popularnymi roślinami ozdobnymi. Nazwa rodzajowa pochodzi od nazwiska francuskiego podróżnika Louisa Antoine'a de Bougainville, który pierwszy tę roślinę opisał. O ich uprawie, przycinaniu i rozmnażaniu, przeczytasz w naszym artykule! Do botanicznego rodzaju bugenwilla należy około 16 gatunków ciernistych krzewów albo pnączy. Bliskim krewnym bugenwilli jest uprawiany u nas w ogrodach dziwaczek, też z rodziny nocnicowatych. Naturalny zasięg bugenwilli rozciąga się od ekwadorskich Andów do środkowej Brazylii. Ze względu na tropikalne pochodzenie, w naszych warunkach uprawa tego pięknego pnącza jest możliwa tylko w doniczkach. Ogrodniczy asortyment składa się przede wszystkim z różnych kultywarów i hybryd bugenwilli gładkiej (Bougainvillea glabra Choisy). Jak wygląda bungenwilla? Te tropikalne pnącza nie tworzą specjalnych organów czepnych, ale podnoszą się do góry z pomocą długich, ciernistych pędów. Istnieją też odmiany bugenwilli bez cierni. W odpowiednich warunkach kwitną z małymi przerwami przez całe lato okrywając się mocnymi, jaskrawymi barwami bieli, pomarańczy przez róż i fioletu do ciemnej czerwieni. Każdy kwiatostan składa się z trzech barwnych podsadek (liści) otaczających trzy niepozorne, bladożółte kwiaty właściwe. Efektowne i barwne liście wokół kwiatów pełnią funkcje reklamowe dla owadów. Jajowate, ostro zakończone liście giną latem pod bujnym dywanem kwiatostanów. W swojej ojczyźnie, ale również w krajach śródziemnomorskich, rosnące na otwartej przestrzeni bugenwille osiągają wzrost do ponad pięciu metrów. W naszych warunkach, uprawiane wyłącznie w doniczkach, rzadko przekraczają trzy metry. Uprawa bugenwilli - stanowisko, podłoże, pielęgnacja Bugenwille potrzebują ciepłego i w pełni słonecznego stanowiska, ponieważ już w półcieniu tworzą wyraźnie mniej pąków kwiatowych. Idealne jest dla nich osłonięte od deszczu miejsce na tarasie. Dają się także uprawiać w jasnych, ogrzewanych zimą oranżeriach. Najlepiej rosną mając do dyspozycji przepuszczalny substrat z wystarczającą ilością składników mineralnych. Dobrze robi roślinie domieszka gliny. Bugenwille potrzebują ciepłego i w pełni słonecznego stanowiska, ponieważ już w półcieniu tworzą wyraźnie mniej pąków kwiatowych. Bugenwille mają wysokie zapotrzebowanie na wodę i składniki pokarmowe. Dobrze jest ustawić doniczki na podstawkach i w upalne dni podlewać rośliny rano i późnym popołudniem. Regularne dostarczanie wody w okresie wegetacji jest bardzo ważne, ponieważ przy niedostatku wilgoci pnącze szybko traci liście i wstrzymuje wzrost. Jest to naturalne dostosowanie się do swojego pierwotnego środowiska życia, gdzie w tropikalnych lasach następują na przemian pory sucha i deszczowa. Od wiosny do późnego lata bugenwille powinny być poza tym co dwa tygodnie zasilane nawozem do roślin kwiatowych, bogatym w fosfor. Kwitnąca bugenwilla - uprawa w ogrodzie Jak przesadzać, przycinać i rozmnażać pnącze bugenwilli? Bugenwille preferują przepuszczalny substrat doniczkowy z małym udziałem humusu. Doniczka powinna być raczej nie za duża, ponieważ w zbyt obszernym pojemniku roślina wytworzy tylko liście. Przesadzać należy co dwa-trzy lata na wiosnę. Jeżeli bugenwilli się nie przycina, tworzy ona metrowe pędy o słabym rozgałęzieniu, które rozwijają kwiaty tylko na końcach. Dlatego zaleca się silne cięcie jesienią przed zimowaniem, albo wiosną, na początku sezonu. Rośliny przechodzą w sezonie kilka faz kwitnienia, po których powinny być lekko skrócone. Poprzez regularne przycinanie utrzymuje się pnącze w dogodnej wielkości jednego do dwóch metrów. W ten sposób po kilku latach, kiedy pędy główne wzmocnią się dostatecznie, zbędne okażą się dodatkowe podpory. Możliwe jest prowadzenie bugenwilli w formie drzewka. Rozmnażanie bugenwilli z sadzonek pędowych jest możliwe, ale przez ogrodników-amatorów praktycznie niestosowane. Wymaga ta metoda podgrzewanej podłogi, na której stoi pojemnik oraz kilku miesięcy cierpliwości, zanim sadzonki się ukorzenią. Prościej jest zastosować wiosną odkłady pędowe. Fragment pędu umieszcza się w podłożu i regularnie je nawadnia. Lekkie nacięcie pędu przyspieszy tworzenie korzeni. Jesienią przenieś bugenwille do pomieszczenia Bugenwille nie znoszą w ogóle żadnego mrozu i muszą być jesienią w porę przeniesione do zimowej kwatery. Idealne jest jasne stanowisko z temperaturą powietrza od 10 do 15°C. Przy niedostatku światła rośliny stracą liście, ale nie jest stanowi to problemu, ponieważ wiosną rozwiną nowe. Podlewać bezlistne rośliny trzeba tak, aby ziemia całkiem nie wyschła. Doniczka nie powinna też stać bezpośrednio na zimnej podłodze, ale raczej na drewnianej albo styropianowej podkładce. Polecane odmiany bugenwilli 'Vera Deep Purple' – fuksjowomalinowe podsadki, ciemnozielone duże liście. 'Double Purple' – jasnoczerwone podsadki. 'Glabra' – podsadki liliowoniebieskie, liście drobne, podłużne. 'Ms Alise' – podłużne, jasnozielone liście i białe z zielonawym odcieniem podsadki. 'Orange Ice' – początkowo pomarańczowe, a pod koniec kwitnienia jasnoróżowe podsadki na tle pstrych liści w trzech odcieniach. 'Alexandra' – duże, purpurowofioletowe podsadki. 'Sacura' – odmiana kompaktowa z podsadkami delikatnie różowymi na początku kwitnienia i prawie białymi z różowymi żyłkami pod koniec. Proponowane dla Ciebie Upał nie upał, ptaki same się nie poobserwują 😀 Z takim hasłem na ustach wydłużyłem sobie drugi weekend lipca o wolny piątek i ruszyłem w teren. Celem był Strzelecki Park Krajobrazowy i przepiękne nadbużańskie łąki. Wyjazd ten miał być też okazją do testów nowej lornetki. Co udało mi się wypatrzeć w Strzeleckim Parku Krajobrazowym i jak spisał się nowy sprzęt? Dowiecie się czytając poniżej. Dolina Bugu i typowy dla niej widok – gąsiorek na rzepaku Dolina BuguBirdwatchingStrzelecki Park KrajobrazowyPtaki nadbużańskich łąkLista zaobserwowanych gatunkówDolina Bugu – porady na wyjazd Dolina Bugu Dolina Bugu to bardzo ciekawy przyrodniczo teren. Dziewicze lasy, rozległe, pełne dzikich kwiatów łąki, gęste śródpolne kępy drzew i niskopiennych krzewów i rzeka, dzika i niedostępna. Wszystko to stanowi prawdziwe bogactwo naturalne, którego trudno nie docenić. Rzeka Bug przez to, że stanowi naszą wschodnią granicę z sąsiadami, którzy nie należą do Unii Europejskiej nadal pozostaje dzika. Krajobraz wkoło rzeki pozostaje niezmieniony od lat, a częste patrole Straży Granicznej powodują, że mało kto się tam zapuszcza. W efekcie na tereny te wywierana jest dość nikła presja człowieka, a to bezpośrednio wpływa na bogactwo fauny. Powodów przez które dolina Bugu stała się celem mojej wyprawy było jednak więcej. Jednym z nich był fakt, że w tych okolicach stosunkowo łatwo o spotkanie z ptakiem drapieżnym, który na Lubelszczyźnie nie należy do rzadkości, a mimo to nadal nie miałem okazji go podziwiać. Mowa tutaj o trzmielojadzie, który upodobał sobie nadbużańskie łąki na żerowiska. Mając więc jasno sprecyzowane cele na weekend, wybrałem się z kolegą Łukaszem na 3 dniowy birdwatching. Myszołów na beli siana – krajobraz typowy dla łąk po sianokosach Birdwatching Od wiosennej wyprawy nad Bałtyk na Akcję Bałtycką (relacja z wyprawy – gdzie mój stary sprzęt uległ destrukcji, radziłem sobie bez lornetki. Przecież zawsze wychodząc na ptaki mam ze sobą aparat, a obiektyw 150-600 pozwala sięgnąć okiem całkiem daleko. Zauważyłem jednak, że podczas ostatnich moich wypraw lista zaobserwowanych gatunków lekko się skurczyła. Tym razem zabrałem ze sobą nową lornetkę od firmy Ecotone, model KAMAKURA AD-7. Recenzja tego sprzętu już niedługo pojawi się w dziele Ekwipunek! Dziś tylko wspomnę, że przewagę jaką daje dobry sprzęt optyczny odczułem już po godzinie przebywania w terenie. Kwokacz Weekendowe obserwacje rozpocząłem samemu. Czekają na Łukasza penetrowałem łąki i trzcinowiska w okolicy miejscowości Nowy Dwór. Już z daleka udało mi się wypatrzyć piękną zalaną wodą łąkę z kilkoma belkami siana. Przy wodzie od razu dostrzegłem całą masę czajek, łęczaków, samotników i kwokaczy. Zająłem miejsce pod jednym ze stogów skoszonej trawy, okryłem się prowizorycznym kamuflażem i czekałem. Ptaki niezbyt się mną interesowały, ale też wybrały drugi koniec sporej wielkości kałuży na żer. Podczas kilku godzin przeleżanych na łące w przyjemnym cieniu przewinęło się przede mną naprawdę sporo pięknych gatunków. Okrążenie nad kałużą zrobiły nawet 3 rycyki, ale niestety nie zdecydowały się wylądować. Za to czajki fruwały mi nad głową całymi stadami. Kiedy poranek ustąpił miejsce i dzień osiągnął pełnie swojego znaczenia słońce piekło niemiłosiernie a światło do zdjęć już zupełnie się nie nadawało. Południe spędziłem zatem odpoczywając w cieniu wiejskiego pleneru. Z Łukaszem spotkaliśmy się po południu i ruszyliśmy w trasę. Po drodze nad wschodnią granicę wstąpiliśmy w okolice Chełma na ścieżkę Motylowe Łąki. Krótki spacer skończył się kilkoma podejściami do fotografii makro i kilkunastoma bolesnymi ukąszeniami gzów. Jak się okazało to dopiero początek walki! Kraśnik pięcioplamek – motyle podczas kopulacji Strzelecki Park Krajobrazowy Dolina Bugu roztoczyła przed nami całe swoje bogactwo, a my zamierzaliśmy cieszyć się tym przez całą sobotę i niedzielny poranek. Penetrację okolicy rozpoczęliśmy w sobotę skoro świt, od spaceru po przepięknym lesie z malowniczą doliną malutkiej rzeczki zaraz przy naszej kwaterze. Tutaj już można było odczuć prawdziwe bogactwo świata przyrody. Spotkaliśmy wiele ptaków, ssaków i przeklętych gzów, komarów i meszek, które gryzły w każdy odsłonięty skrawek skóry, nawet pomimo użycia repelentu. Rzadkości w tym rejonie nie udało się wypatrzeć, ale i tak było na czym oko zawiesić. Liczne gąsiorki, cierniówki, potrzeszcze, potrzosy i pokląskwy śmigały wśród trzcinowiska wypełniającego dolinę rzeczki. Wilgi, kosy i sikory było słychać z koron drzew. Po odcinku krótko skoszonej łąki dostojnie spacerował bociek. Z największych zarośli słychać było derkacze i przedzierającego się przez roślinności przy samym brzegu rzeczki wodnika. W gęstwinie gałęzi nad mostkiem udało mi się dostrzec dzięcioła dużego, piegże, kilka modraszek, młode grubodzioby i całą rodzinkę raniuszków. Całość sceny dopełniały co chwile odzywające się turkawki, trznadle i grzywacze. Gdyby nie to, że natura podjęła liczne próbny zjedzenia nas żywcem powiedziałbym – sielanka 😀 Młody raniuszek Strzelecki Park Krajobrazowy ma na swoim terenie wyznaczone tylko dwie ścieżki. Przyrodniczo – dydaktyczną Starorzecze Bugu oraz przyrodniczo – historyczną Lasy Strzeleckie. Za swój cel obraliśmy ścieżkę Starorzecze Bugu, która oferuje bardzo ciekawy i zróżnicowany w siedliska teren. Więcej na temat tej ścieżki możecie przeczytać w bardzo ciekawym e-poradniku jaki ma na swojej stronie Zespół Lubelskich Parków Krajobrazowych, z którego pochodzi poniższa mapa. Ścieżka przyrodniczo-dydaktyczna Starorzecze Bugu – Strzelecki Park Krajobrazowy Ptaki nadbużańskich łąk Kilka spacerów wokoło ścieżki o różnych porach dnia okazało się idealnymi warunkami do testowania możliwości nowej lornetki. Przepiękne otwarte tereny, które są równocześnie obszarami chronionego krajobrazu i specjalnymi obszarami ochrony siedlisk oferowały mnóstwo zwierzyny, na której można było zawiesić oko. Strzelecki Park Krajobrazowy informuje w swojej broszurze, że jest to teren, w którym stwierdzono największe zagęszczenie ptaków drapieżnych w Polsce. Na potwierdzenie tej tezy nie musiałem długo czekać. Błotniaki stawowe, krogulce, pustułki i myszołowy kręciły się co chwilę wypatrując obiadu na dopiero co skoszonych łąkach. Dosłownie na chwilę i w odległości, z której nie dało się wykonać zdjęcia pojawił się też symbol Strzeleckiego Parku Krajobrazowego orlik krzykliwy. Pełnię szczęścia dopełnił widok jastrzębia uciekającego z ofiarą i upragniony trzmielojad, który wskoczył na 198 miejsce na liście ptaków sfotografowanych przeze mnie w Polsce. Trzmielojad Równie wiele co na niebie działo się również w trawie i gęstych kępach krzewów. Dzięki objęciu tych terenów specjalną ochroną rolnicy nie stosują tam inwazyjnych oprysków, co przekłada się na raj dla ptaków. Liczne owady tworzyły istny kobierzec na szczytach kwiatów i traw. Są to idealne warunki dla wielu ptaków do odchowania potomstwa i dla ornitologa amatora żeby dać się pokąsać każdemu chętnemu insektowi. Spacerując ścieżką można było oglądać uwijające się pliszki siwe i żółte, srokosze, świerszczaki, potrzosy, trzciniaki. Na łąką przy starym korycie rzeki kilka razy śmignął zimorodek, dudek i śmieszki. Gęsi słychać było z okolicznych pól, w oddali na pastwisku spacerował samotny żuraw. Z wyraźnego obniżenia terenu z dala od ścieżki wystawało kilkadziesiąt białych i siwych głów czapli. Nad którymi śmigały mieszane stada jerzyków, dymówek, oknówek i brzegówek. Niekiedy trudno się było zdecydować w co wycelować obiektyw czy soczewki lornetki. Przeczytaj także o innych wyprawach ornitologicznych – Runde – ptasia wyspa – wyprawa do Norwegii na maskonury Lista zaobserwowanych gatunków Wiem, że część z Was chętnie sprawdza listy gatunków jakie udało mi się zarejestrować podczas moich wypadów. I tym razem nie sprawię Wam zawodu. Poniższa lista zawiera gatunki zarówno widziane jak i słyszane podczas całego weekendu. Niestety pomimo kilkudziesięciu minut wyczekiwania na derkacza, który jestem przekonany, że siedział zaraz obok, nadal nie udało się go choćby zobaczyć. KrzyżówkaBażantGołąb miejskiGrzywaczSierpówkaJerzykŚmieszkaRybitwa rzecznaBocian białyMyszołówPustułkaWilgaSójkaSrokaKawka zwyczajnaGawronModraszkaBogatkaSkowronekDymówkaOknówkaPiecuszekPierwiosnekKapturkaSzpakŚpiewakKosKwiczołMuchołówka szaraKopciuszekKląskawkaWróbelMazurekPliszka siwaZięba zwyczajnaDzwoniecSzczygiełKulczykTrznadelKuropatwaTrzmielojadOrlik krzykliwyBłotniak stawowyZimorodekŻołnaDzięcioł dużyGąsiorekWrona siwaBrzęczkaBrzegówkaPiegżaCierniówkaKowalikRudzikPliszka żółtaPotrzos GęgawaTurkawkaWodnikDerkaczŻurawCzajkaRycykBatalionKszykBrodziec piskliwySamotnikKwokaczŁęczakKrwawodzióbRybitwa czarnaCzapla siwaCzapla białaBłotniak łąkowyKrogulecJastrząbDudekKrętogłówSrokoszKrukSosnówkaLerkaZaganiaczRokitniczkaŁozówkaTrzciniakŚwierszczakSłowik szaryPokląskwaŚwiergotek łąkowyGrubodzióbMakolągwaPotrzeszcz Pliszka żółta Oczywiście nie brakowało też ssaków, gadów i płazów. Kilkukrotnie szlak ścieżki przeszedł mi lis. Sarny spokojnie pasły się na bujnej roślinności. Kilka wizyt nad samą rzeką pozwoliło popodglądać z dużej odległości zajętego podgryzaniem gałązek bobra europejskiego. Spacerując po ścieżce trzeba było również uważać na uciekające spod nóg zwinki i zaskrońce. Z wielu miejsc odzywały się żaby wodne, moczarowe i kumaki. W niedzielny poranek mieliśmy za to okazję na bardzo bliskie spotkanie z zającem, który bardzo, ale to bardzo chciał przejść obok nas, ale nie miał śmiałości. W końcu kiedy obaj celowo się odwróciliśmy przeszedł dosłownie 2 metry obok nas. Jego uszatych pobratymców nie brakowało na łąkach. Naprawdę było się czym zachwycać. Zając szarak Dolina Bugu – rady na wyjazd Dolina Bugu i Strzelecki Park Krajobrazowy to fantastyczne miejsce jeśli poszukuje się ciszy i kontaktu z dziką naturą. Myślę, że gdybyśmy mieli więcej czasu, a słońce przez większość naszego wyjazdu nie dogrzewało tak dotkliwie to lista zaobserwowanych ptaków byłaby jeszcze bardziej okazała. Każdemu z Was polecam wizytę w tych rejonach, a jeśli na taką się skusicie mam dla Was garść przydatnych rad. Zrób zapas paliwa – tereny parku i okolic to typowo wiejski krajobraz. Nie łudź się, że na każdym rogu znajdziesz stację paliw. Noś ze sobą dowód osobisty – tereny przygraniczne rządzą się swoimi prawami. Spotkanie ze Strażą Graniczną jest bardziej niż prawdopodobne, a ukrywanie się w krzakach może wydać się im podejrzane. Na potrzeby wylegitymowania warto mieć ze sobą dowód. Zaoszczędzisz tym sobie czasu i stresu, a mundurowym ułatwisz niełatwą pracę. Zabezpiecz się przed insektami i kleszczami – tereny objęte ochroną są pełne insektów, które bardzo chętnie Cię użrą. Szczególnie niebezpieczne są oczywiście kleszcze. Ja pomimo niezłych zabezpieczeń złapałem dwóch pasażerów na gapę. Wyłącz w telefonie roaming i/lub transmisję danych – bliska odległość do Ukrainy może powodować, że telefon zaloguje się do nadajnika zagranicznego operatora. Ponieważ Ukraina nie jest w UE może to wygenerować spore koszty, szczególnie jeśli masz włączoną automatyczną synchronizację danych mobilnych. Oceń treść[Głosów: 25 Średnia ocena: 5]

jak wygląda drzewo bug